امری که لازم است احیا شود

طبق آموزه‌هایی که به دست ما رسیده، موضوع به‌پاداشتن عزا مخصوصا برای حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام یک ضرورت است.مجالس عزا، نسل به نسل، قرن به قرن، دوران به دوران را طی کرده‌اند و به ما رسیده‌اند. تا ما بدانیم و بفهمیم که دین گرچه در لفظ میان خیلی‌ها مشترک است اما، در عمل تفاوتی جدی وجود دارد.

از مقدمه که بگذریم

به‌پاداشتن عزای حسینی، شکل‌ها و قالب‌های مختلفی دارد. از هیئات بزرگ و کوچک گرفته تا تعزیه و دسته‌های خیابانی؛ از ایستگاه‌های صلواتی تا روضه‌های خانگی

در این بین نمی‌توان از اشکال جدید نیز چشم پوشی کرد. روضه‌های مجازی و تولیدمحتوا با موضوع محرم و عزاداری و آموزه‌های عاشورا 

روضه‌های خانگی، در فرهنگ‌ ما و کشورهایی همانند ما، سابقه و اصالت خود را دارد. چیزی که در خانه‌ها ریشه دواند و در خانه و بیرون خانه، میوه داد.

گذشتگان ما با رسمیت دادن به مفهوم عزاداری در خانه، نشان دادند که این مهم، فقط یک رویداد بیرونی نیست. یک امر درونی است. یک موضوع قابل بیان در دل خانه است. آن‌ها به ما نشان دادند که اشک برای حسین بن علی فقط هیئت و مسجد نمی‌خواهد. همین‌جا گوشه‌ی خانه‌ات برای حسین بن علی گریه کن.

توضیح بیشتر

روضه‌ی خانگی به ما نشان داد، می‌توان قالب‌های مرسوم را جابه‌جا کرد؛ تعارف را کنار گذاشت و در روز روشن، در میان اعضاء خانواده برای حسین بن علی عزاداری کرد. می‌توان اقرار به دوست داشتن او را با اعضا خانواده به اشتراک گذاشت…

تربیت فرزند، تعمیق روابط خانوادگی و ایجاد معنویت در خانه همه و همه بر مدار حسین بن علی یک اتفاق شگرف است. چیزی که شاید منابر از پس آن بر نیایند.

حالا چی؟

امروزه اما به دلایل مختلف، این فرهنگ تضعیف شده است. در حال فراموشی است. شاید یک دلیل آن این است که جذابیت‌های یک رویداد بیرونی را ندارد. اما مگر هدف از روضه جذابیت است؟

حالا چه‌کار کنیم؟

احیا کنیم. زنده کنیم. به پا کنیم این رسم زیبا را. دوباره بیرق در خانه خود برافراشته کنیم و با کمک اهالی خانه روضه بگیریم.

روضه‌های مجازی را در خانه مبنا قرار بدهیم. در کنار هم بنشینیم و در کنار هم برای حسین بن علی گریه کنیم.