هدف از انتشار این کتاب، پاسخ سطر به سطر به کتابِ تفرقه افکنِ فوق الذکر نیست که توسّط مأمورین دولتِ سعودی به رایگان در اختیار حجّاج ایرانی در سفرهای حجّ و عمرۀ سالیان گذشته توزیع گردیده است. بلکه تلاشی است برای نشان دادن جهل و ناآگاهی و عدم صداقت و عدم انصاف نویسنده و مترجمِ آن. کتابی که داعیه دار دفاع از عترت رسول اکرم (ص) است، باید با دروغ بیگانه باشد؛ پرده های جهل را بِدرد؛ آفتابِ علم را بگستراند؛ انصاف را رعایت کند و بدگویی و بدزبانی را پیشه نسازد. امّا در کمال تأسّف، با خواندنِ کتاب نه تنها ارتباطی با اسم زیبای آن یافت نمی‌شود، بلکه مصداق بارزِ تفکّر شیطانی "هدف وسیله را توجیه می‌کند" می‌باشد که هدفِ آن، فقط تفرقه افکنی است. حربه نویسندۀ آن در جهت تضعیفِ شیعه، توسّل به تهمت های دروغینی است که در طول تاریخ، دشمنان به مذهب شیعه نسبت داده اند. در حالی که حتّی عوام شیعه نیز از این اتّهامات مُبرّا و از آن بی اطّلاع هستند و نویسنده، با یقین به دروغین بودنِ بسیاری از این مطالب، شیعیان را متّهم می‌سازد.

خانۀ سُستِ استدلال :

مهدویّت اعتقاد مشترک اسلامی است. اگر کسی در پی وحدت باشد، باید بداند این مقصود با پیرویِ تمام و کمال از حقّ صورت خواهد پذیرفت و وحدت باطل، راه شیاطینی است که بر سرکشی، متّحد و هم پیمان اند. وجود حضرت مهدی (عج) از مشترکاتی است که اهل تسنّن و شیعیان متّفقاً بر آن تأکید دارند و حتّی گروههای تندروِ وهابی نیز به وجود چینی شخصیتی در کُتب خود به عنوان فردی که در آخرِالزّمان ظهور خواهد کرد، اشاره می‌کنند. در مدارک اهل تسنّن حتّی از سختی ها، بلایا و فتنه های دوران ظهور حضرت مهدی (عج) سخن به میان آمده است. نام تعداد کمی از کتاب هایی که نویسندگانِ سنّی به صورت اختصاصی درباره‌ی موعود منتظر، حضرت مهدی (عج) نوشته اند اشاره می‌شود. 
مُتعه سنّت مشترک اسلامی است. در بین اهل تسنّن: مالکِ بن انس، امامِ مالکی ها و احمد حنبل، پیشوایِ حنبلیان و برخی دیگر نه تنها مُتعه را حلال و مجاز می‌دانسته اند، بلکه در آن افراط نیز می‌کرده اند. در حالی که مُتعه را حربه ای برای کوبیدنِ شیعه قرار داده و به جایِ برّرسی کتابهای عُلمای سنّی که قائل به جواز مُتعه هستند، آن را ساخته‌ی شیعیان جلوه می‌دهد.
ملاک وحدت تحقیق است، نه تقلید. اصرارِ فراوانِ نویسنده و مترجم کتابِ صدرالإشاره بر پیروی از صحابه، نه تنها با قرآن و تاریخ اسلام و سیره‌ی رسول خدا (ص) موافقت ندارد، بلکه به نوعی تشویق بر تقلیدی ناآگاهانه و جاهلانه از افرادی است که به صرفِ این که در کنار پیامبر اسلام (ص) بوده اند، باید راه و روش آن ها مورد احترام باشد. بیش از سیصد آیه در وصفِ منافقان و اعمال و رفتارشان در سوره های مختلفِ قرآن مجید ثبت شده است. حتّی سوره "منافقون" به طور اختصاصی به برّرسی وضعیت منافقان در صحابه می‌پردازد.
در کمال تأسّف، پای را از این فراتر گذاشته و پیروی از صحابه را هم ردیف اصولِ اعتقادی اسلام می‌دانند و هم طراز سنّت پیامبر (ص) و اهل بیت بزرگوار رسول خدا (ص) شمرده و هر شیعه ای را که حتّی با یک نفر از صحابه مخالفت کند و کینه‌ی یکی از آنان را به دل داشته باشد، رافضی معرّفی می‌نماید. این نویسنده‌ی ناشناخته که از معارفِ قرآن نیز اطّلاع کافی ندارد، در روز قیامت خواهد دید که اعضاء و جوارح تفرقه افکنان شهادت خواهند داد بر اعمال و رفتاری که برای خراب کردن چهره‌ی قرآن، اهل بیت (ع)، شیعیان، اسلام و مسلمانان کرده اند. بهتر بود به جای حمله‌ی بی مورد به شیعیان و دروغ پنداشتن روایات اهل بیت (ع)، ابتدا در مذهبِ خود تحقیق می‌کرد و آنگاه دیگران را متّهم می‌نمود. 

اظهاراتِ واهی و روش های غیرِ علمی :                                                                                                                                                                                                                                                                 
برخی به جای استدلال به متونِ واقعیِ دین اسلام و نقد و برّرسیِ علمی منابع مسلمانان، ناآگاهانه  و یا مغرضانه به روشهایِ غیر علمی پناه می‌برند و نقدهای غیر منطقی ارائه می‌دهند. با این کار، جامعه‌ی مسلمانان به جای بالندگی و رشد، گرفتار جهالت و جدال و تفرقه می‌شود و اخلاقِ اسلامی و اجتماعی، به واسطه‌ی این تهمت ها و بی انصافی ها سیر قهقرایی پیدا می‌کند. با کمال تأسّف، شیعه که مولودِ واقعیِ اسلام و مظهرِ عقل گراییِ کامل در طول حیات مسلمانان بوده است، با نقدهای غیرِ علمی و غیر منصفانه و غیر واقعی، متّهم گردیده است. ادّعای تغییر قبله از مکّه به کوفه، ادّعایِ دُم داشتن اهلِ تسنّن و نجس دانستنِ ایشان، ناآگاهی از فقه اسلامی و سنّ ازدواج، و ناآگاهی از کِراهت گوشتِ الاغ از جمله‌ی این اظهارات است. با تحریف و تقطیع و دست بردن در اقوالِ ائمّه اطهار (ع) و شیعیان، از جمله کلام امیرالمونین علی (ع) در نهج البلاغه، تحریف کلامِ حضرتِ فاطمه زهرا (س)، تحریف و تقطیعِ حدیث رسولِ خدا (ص)، تغییرِ کلام بزرگان شیعه در بحثِ مُتعه و خمس و امثالهم ، درصدد متِهم کردن شیعیان برآمده اند. با ترجمه هایِ اشتباه و سوءاستفاده از طریقِ آن، که ناشی از ناآگاهی از کلمات و لغاتِ ساده زبان عربی است و غرض ورزی و بی اطّلاعی از تاریخ و جابجایی آن، باعث صدور حرفهای خنده آور و فُکاهی و نقلِ داستان پردازی شده است. 

بُحران هویّتِ نویسنده :
سردرگمی در تعیین سنّ نویسنده که از عدم صداقت مؤلف و بی‌انصافی مترجم حکایت دارد. چرا که بر اساس ادّعاهای که آورده است، سنّ او بین 79 سال تا 190 سال در نوسان است. همچنین از ناآگاهی اش نسبت به نام بزرگان شیعه و کتاب های آن ها و راویانِ حدیث و حتّی نامِ مبارک و کُنیه ائمّه اطهار (ع) و ادّعای همکاری با مرحوم آیت الله خویی و همچنین ادّعای ملاقات با حضرت امام خمینی (ره) ؛ به تناقضاتی می‌توان دست یافت که قبولِ مطالب آن را سخت و ناممکن ساخته است. با برّرسی برخی از مطالب و مدارک که از خود نویسنده منشأ گرفته شده است، به روشنی می‌توان دریافت که وی نه تنها در محیطِ شیعه نبوده است؛ بلکه پرورش یافته در فرهنگ سنّی است. 
از نویسنده ای که عنوان کتابِ موهومِ خویش را "دفاع از اهل بیت (ع)" نامیده است، انتظار حدّأقلِ انصاف و صداقت -که شاخصه‌ی دوستان و پیروانِ مکتب اهل بیت (ع) است- می‌رود. امّا بی توجّه به آرمان های ادّعایی، قلم بر کاغذ ساییده است و در لباس دوستیِ اهل بیت (ع) به چنین گفتارِ شنیعی روی آورده است.